Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2007

Επιτέλους γκρίζο!


Μεγάλωσα μέσα στη βροχή. Σε μία χώρα όπου σχεδόν ποτέ δεν σταματά να βρέχει, παρά μόνο μερικές εβδομάδες το καλοκαίρι.
Όταν ήρθα Ελλάδα εγκαταστάθηκα πάλι σε μια πόλη που είναι συνυφασμένη με κρύο, νερό, βροχή, γκρίζο, συννεφιά και απίστευτη ομίχλη.
Μάλλον γι'αυτό μου αρέσει ο χειμώνας. Όχι ο άσπρος, όπως αυτός προβάλλεται μέσα από ταινίες και τηλεόραση. Δεν ζούμε στην Νορβηγία, με άσπρα ελάτα και σπιτάκια να φωτίζονται από χαρούμενα φωτάκια.
Αλλά ο γκρίζος. Ο βρώμικος χειμώνας. Αυτός που σε κάνει να νομίζεις ότι θα πεθάνεις αν ξαναφυσήξει ο αέρας τα βρεγμένα από την παγωμένη βροχή ρούχα σου.
Αυτός που σε κάνει να τρέχεις μέσα στις λάσπες για να προλάβεις το ταξί και αυτός που σε κάνει το τσιγάρο να ακουμπά στα βρεγμένα σου χείλη και να γλιστρά από τα παγωμένα σου χέρια. Αυτός που σου κρύβει τον ήλιο για τρεις βδομάδες, έτσι για να μην ξεχνάς να τον εκτιμάς και αυτόν. Μου αρέσει και ο καλός καιρός. Δεν λεώ. Απλά νιώθω σαν στο σπίτι μου όταν βρέχει, ή όταν έχει ομίχλη.
Όπως στην θεωρία μια καλή καρμπονάρα είναι πιο νόστιμο φαγητό από ένα τουρλού. Αν το τουρλού όμως το έχει κάνει η μάνα σου και σου θυμίζει τα παιδικά και απλά σου χρόνια? Τουρλού - Καρμπονάρα 1-0.
Εκτιμώ μια καλή καρμπονάρα και ένα απόγευμα σε beach bar κάπου στη Χαλκιδική.
Μου αρέσει όμως το αχνιστό τουρλού με την βροχή να χτυπά στα τζάμια.



1 σχόλιο:

trol είπε...

the weirdest thing you chose to mention of all places, norway

χεχε, ξενέρωσες που το κόμμεντ ήταν by me?